Ik heb een haat en liefde verhouding met mijn borsten. Eigenlijk al mijn hele leven. In het begin van de tienerjaren wilde ik graag borsten. Ik wilde graag een BH dragen, net zoals alle andere meiden uit mijn klas. Maar er gebeurde gewoon niets. Ik was zo plat als een dubbeltje.
Maar mijn gebeden werden verhoord. Iets te veel zelfs. Ik ging van zo plat als een dubbeltje naar een grote D-Cup. In 1 jaar tijd. Ik vond het verschrikkelijk. Ik wilde wel borsten, maar niet zulke grote borsten. Ik vond het totaal niet bij mijn lichaam passen. En ik had opeens moeite met kleding kopen. Het zat altijd te strak bij mijn borsten en als ik een maat groter pakte, dan zat goed bij mijn borsten, maar bij mijn armen en buik was het vaak te groot.
En mijn borsten bleven niet stil staan. Uiteindelijk droeg ik een E-Cup. Ik baalde er zo van en ik had ook vaak last van mijn rug. Ze waren gewoonlijk werkelijk te zwaar. En het paste totaal niet bij mijn slanker lichaam.
Pas toen ik met krachttraining begon, merkte ik dat mijn borsten kleiner werden. Ik ging van een E-Cup naar een kleine D-cup. Ik was tevreden. Eindelijk had ik een liefdes verhouding met mijn borsten. Kleding stond weer goed en ik had geen last meer van mijn rug.
Totdat ik zwanger werd van Sienna. Mijn borsten groeide weer als kool. Ik was tijdens de zwangerschap van Sienna maar 13 kilo aangekomen en in mijn omgeving werd gegrapt dat het meeste gewicht in mijn borsten zat. En ik denk dat ze ergens ook wel gelijk hadden.
Wat baalde ik. Ik vond mijn zwangere lichaam helemaal niet mooi. En dat kwam voornamelijk door de grote borsten. En ik googelde mij suf naar verhalen van andere zwangere vrouwen met extreem groeiende borsten tijdens de zwangerschap. Ik wilde weten of ze ooit weer normaal zouden worden. Weer kleiner. Ik was zo bang dat ik grote borsten zou houden en uiteindelijk voor een borstverkleining moest gaan.
En daarnaast had ik ook nog een ander probleem. Mijn linkerborst is gedeeltelijk verbrand. (Lang verhaal, ga ik ooit nog wel eens opschrijven voor jullie). En door de groeiende borsten kreeg ik veel pijn in mijn littekens. Het trok gigantisch. En na de bevalling werd dit alleen maar erger toen de stuwing begon.
Ik heb letterlijk met pijn rond gelopen in mijn linkerborst, totdat ik stopte met borstvoeding. Toen begonnen mijn borsten pas te slinken en verdween de pijn.
Wonder boven wonder keerden mijn borsten terug naar hun oude formaat. Iets meer uitgezakt, maar dat maakte mij niet uit. Ze waren weer klein en ik had weer een kleine D formaat. Ik was weer helemaal tevreden met mijn borsten.
Tja, en nu ben ik weer zwanger. Van ons tweede kindje. Hier ben ik heel erg blij en dankbaar voor. Maar ja, daar zijn die borsten weer. En dit keer lijken ze nog sneller te groeien. Met dezelfde pijn klachten in mijn littekens. En ook de pijn in mijn rug is terug. Waardoor ik een verkeerde houding aanneem en een beetje voorover zak met mijn schouders.
Ik heb er wel iets meer vrede mee dan de vorig keer en ik maak mij ook niet continu druk of ze na de bevalling weer kleiner zullen worden. Dat vertrouwen heb ik wel.
Alleen tja … leuk vind ik het niet. Ik ben al lang blij dat mijn buikje nu sneller groeit en ik nu heerlijk zwangerschapskleding kan dragen. Iets wat mooier staat, dan mijn eigen kleding. Want de meeste dingen zaten veel te strak bij mijn borsten en sommige jassen kreeg ik aan de bovenkant niet meer dicht.
En de pijn? Daar moet ik even doorheen. Maar dit is wel een dingetje met betrekking tot de borstvoeding. Mijn linkerborst werkt namelijk ook niet. Maar dat is een ander verhaal.
